Maide Suresi

يَٓا اَيُّهَا الرَّسُولُ لَا يَحْزُنْكَ الَّذ۪ينَ يُسَارِعُونَ فِي الْكُفْرِ مِنَ الَّذ۪ينَ قَالُٓوا اٰمَنَّا بِاَفْوَاهِهِمْ وَلَمْ تُؤْمِنْ قُلُوبُهُمْۚ وَمِنَ الَّذ۪ينَ هَادُوا سَمَّاعُونَ لِلْكَذِبِ سَمَّاعُونَ لِقَوْمٍ اٰخَر۪ينَۙ لَمْ يَأْتُوكَۜ يُحَرِّفُونَ الْكَلِمَ مِنْ بَعْدِ مَوَاضِعِه۪ۚ يَقُولُونَ اِنْ اُو۫ت۪يتُمْ هٰذَا فَخُذُوهُ وَاِنْ لَمْ تُؤْتَوْهُ فَاحْذَرُواۜ وَمَنْ يُرِدِ اللّٰهُ فِتْنَتَهُ فَلَنْ تَمْلِكَ لَهُ مِنَ اللّٰهِ شَيْـًٔاۜ اُو۬لٰٓئِكَ الَّذ۪ينَ لَمْ يُرِدِ اللّٰهُ اَنْ يُطَهِّرَ قُلُوبَهُمْۜ لَهُمْ فِي الدُّنْيَا خِزْيٌ وَلَهُمْ فِي الْاٰخِرَةِ عَذَابٌ عَظ۪يمٌ

Yâ eyyuher resûlu lâ yahzunkellezîne yusâriûne fîl kufri minellezîne kâlû âmennâ bi-efvâhihim ve lem tu’min kulûbuhum. Ve minellezîne hâdû semmâûne lil-kezibi semmâûne li kavmin âharîne lem ye’tûk. Yuharrifûnel kelime min ba’di mevâdııh. Yekûlûne in ûtîtum hâzâ fe huzûhu, ve in lem tu’tevhu fahzerû. Ve men yuridillâhu fitnetehu fe len temlike lehu minallâhi şey’â. Ulâikellezîne lem yuridillâhu en yutahhire kulûbehum. Lehum fîd-dunyâ hizyun, ve lehum fîl-âhireti azâbun azîm.

Ey Resûl! Kalpleri iman etmediği halde ağızlarıyla “inandık” diyenlerden, küfürde yarışanlar seni üzmesin. Yahudilerden de (seni üzmesin). Onlar, yalanı çok dinleyen, sana gelmeyen başka bir topluluk için casusluk edenlerdir. Kelimeleri yerlerinden değiştirirler. “Eğer size bu (hüküm) verilirse, onu alın. Eğer verilmezse, sakının.” derler. Allah kimin fitneye düşmesini isterse, sen onun için Allah’a karşı hiçbir şey yapamazsın. İşte onlar, Allah’ın kalplerini temizlemek istemediği kimselerdir. Onlar için dünyada bir rezillik, ahirette de büyük bir azap vardır.

سَمَّاعُونَ لِلْكَذِبِ اَكّٰلُونَ لِلسُّحْتِۚ فَاِنْ جَٓاؤُكَ فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ اَوْ اَعْرِضْ عَنْهُمْۜ وَاِنْ تُعْرِضْ عَنْهُمْ فَلَنْ يَضُرُّوكَ شَيْـًٔاۜ وَاِنْ حَكَمْتَ فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ بِالْقِسْطِۜ اِنَّ اللّٰهَ يُحِبُّ الْمُقْسِط۪ينَ

Semmâûne lilkezibi ekkâlûne lissuḥti, fe in câûke fahkum beynehum ev a‘riḍ ‘anhum, ve in tu‘riḍ ‘anhum fe len yaḍurrûke şey’â. Ve in ḥekemte fahkum beynehum bil ḳısṭ(i), innallâhe yuḥibbul muḳsiṭîn.

Onlar yalana kulak verirler, haramı çok yerler. Eğer sana gelirlerse, ister aralarında hüküm ver, ister onlardan yüz çevir. Eğer yüz çevirirsen, sana hiçbir zarar veremezler. Hüküm verecek olursan, aralarında adaletle hükmet. Çünkü Allah adaletli davrananları sever.

وَكَيْفَ يُحَكِّمُونَكَ وَعِنْدَهُمُ التَّوْرٰيةُ ف۪يهَا حُكْمُ اللّٰهِ ثُمَّ يَتَوَلَّوْنَ مِنْ بَعْدِ ذٰلِكَۜ وَمَٓا اُو۫لٰٓئِكَ بِالْمُؤْمِن۪ينَ

Ve keyfe yuḥakkimûneke ve ‘indehumut Tevrâtu fîhâ ḥukmullâhi sümme yetevellavne min ba‘di żâlik, ve mâ ulâike bilmu’minîn.

İçinde Allah’ın hükmü bulunan Tevrat yanlarında olduğu halde seni nasıl hakem yapıyorlar? Sonra da (senin hükmünden) yüz çeviriyorlar. İşte onlar, mümin değillerdir.

اِنَّآ اَنْزَلْنَا التَّوْرٰيةَ ف۪يهَا هُدًى وَنُورٌۚ يَحْكُمُ بِهَا النَّبِيُّونَ الَّذ۪ينَ اَسْلَمُوا لِلَّذ۪ينَ هَادُوا وَالرَّبَّانِيُّونَ وَالْاَحْبَارُ بِمَا اسْتُحْفِظُوا مِنْ كِتَابِ اللّٰهِ وَكَانُوا عَلَيْهِ شُهَدَٓاءَۜ فَلَا تَخْشَوُا النَّاسَ وَاخْشَوْنِۖ وَلَا تَشْتَرُوا بِاٰيَات۪ي ثَمَنًا قَل۪يلًاۜ وَمَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِمَٓا اَنْزَلَ اللّٰهُ فَاُو۬لٰٓئِكَ هُمُ الْكَافِرُونَ

İnnâ enzelnettevrâte fîhâ huden ve nûr. Yaḥkumu bihâ’n-nebiyyûnellezîne eslemû lillezîne hâdû ver-rabbâniyyûne vel-aḥbâru bimestuhfiżû min kitâbillâh(i), ve kânû ‘aleyhi şuhedâ’. Fe lâ taḫşevun-nâse vaḫşevn(i), ve lâ teşterû bi-âyâtî semenen ḳalîlâ. Ve men lem yaḥkum bimâ enzelallâhu fe ulâike humul kâfirûn.

Biz Tevrat’ı, içinde bir rehber ve nur olarak indirdik. Allah’a teslim olmuş peygamberler, Yahudiler arasında onunla hükmederlerdi. Allah’ın kitabını korumakla görevlendirilmiş rabbânîler ve âlimler de onunla hükmederlerdi. Siz de insanlardan korkmayın, benden korkun. Ayetlerimi az bir bedel karşılığında satmayın. Kim Allah’ın indirdiğiyle hükmetmezse, işte onlar kâfirlerin ta kendileridir.

وَكَتَبْنَا عَلَيْهِمْ ف۪يهَٓا اَنَّ النَّفْسَ بِالنَّفْسِ وَالْعَيْنَ بِالْعَيْنِ وَالْاَنْفَ بِالْاَنْفِ وَالْاُذُنَ بِالْاُذُنِ وَالسِّنَّ بِالسِّنِّ وَالْجُرُوحَ قِصَاصٌۜ فَمَنْ تَصَدَّقَ بِه۪ فَهُوَ كَفَّارَةٌ لَهُۜ وَمَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِمَٓا اَنْزَلَ اللّٰهُ فَاُو۬لٰٓئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ

Ve ketebnâ ‘aleyhim fîhâ ennennelfse binnefs(i), vel-‘ayne bil‘ayn(i), vel-enfe bil’enf(i), vel-uzune bil-uzun(i), ves-sinne bis-sinn(i), vel-curûḥa ḳiṣâṣ. Fe men taṣaddaqe bih(i) fe huve keffâretun leh. Ve men lem yaḥkum bimâ enzelallâhu fe ulâike humuẓ-ẓâlimûn.

Biz onlara Tevrat’ta: “Can’a can, göze göz, buruna burun, kulağa kulak, dişe diş ve yaralara da kısas vardır.” diye yazdık. Kim bu hakkından vazgeçerse, bu onun için bir kefaret olur. Kim Allah’ın indirdiğiyle hükmetmezse, işte onlar zalimlerin ta kendileridir.

وَقَفَّيْنَا عَلٰٓى اٰثَارِهِمْ بِع۪يسَى ابْنِ مَرْيَمَ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ التَّوْرٰيةِۚ وَاٰتَيْنَاهُ الْاِنْجِيلَ ف۪يهِ هُدًى وَنُورٌ وَمُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ التَّوْرٰيةِ وَهُدًى وَمَوْعِظَةً لِلْمُتَّق۪ينَ

Ve ḳaffeynâ ‘alâ âsârihim bi-‘Îsâbni Meryem(a), muṣaddıḳan limâ beyne yedeyhi minet-Tevrât(i), ve âteynâhul-İncil(e), fîh(i) huden ve nûr, ve muṣaddıḳan limâ beyne yedeyhi minet-Tevrât(i), ve huden ve mev‘ıżaten lil-muttaḳîn.

Biz onların izleri üzerinde Meryem oğlu İsa’yı gönderdik; o, kendisinden önce gelen Tevrat’ı tasdik edici idi. Ona da içinde hidayet ve nur bulunan İncil’i verdik; o, kendisinden önce gelen Tevrat’ı doğrulayıcı ve Allah’tan korkanlar için bir öğüt ve yol göstericiydi.

وَلْيَحْكُمْ اَهْلُ الْاِنْجِيلِ بِمَٓا اَنْزَلَ اللّٰهُ ف۪يهِۜ وَمَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِمَٓا اَنْزَلَ اللّٰهُ فَاُو۬لٰٓئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ

Ve l-yaḥkum ehlul-İncîli bimâ enzelallâhu fîh(i), ve men lem yaḥkum bimâ enzelallâhu fe ulâike humul fâsiḳûn.

İncil ehli de Allah’ın onda indirdiği ile hükmetsin. Kim Allah’ın indirdiğiyle hükmetmezse, işte onlar fasıkların ta kendileridir.

وَاَنْزَلْنَٓا اِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ الْكِتَابِ وَمُهَيْمِنًا عَلَيْهِۜ فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَٓا اَنْزَلَ اللّٰهُ وَلَا تَتَّبِعْ اَهْوَٓاءَهُمْ عَمَّا جَٓاءَكَ مِنَ الْحَقِّۜ لِكُلٍّ جَعَلْنَا مِنْكُمْ شِرْعَةً وَمِنْهَاجًاۜ وَلَوْ شَٓاءَ اللّٰهُ لَجَعَلَكُمْ اُمَّةً وَاحِدَةً وَلٰكِنْ لِيَبْلُيَكُمْ ف۪ي مَٓا اٰتٰيـكُمْۚ فَاسْتَبِقُوا الْخَيْرَاتِۜ اِلَى اللّٰهِ مَرْجِعُكُمْ جَم۪يعًا فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنتُمْ ف۪يهِ تَخْتَلِفُونَ

Ve enzelnâ ileykel-kitâbe bil-ḥaḳḳi, muṣaddıḳan limâ beyne yedeyhi minel-kitâbi, ve muheyminen ‘aleyh(i). Fe’ḥkum beynehum bimâ enzelallâhu, ve lâ tettebi‘ ehvâehum ‘ammâ câeke minel-ḥaḳḳ. Li-kullin ce‘alnâ minkum şir‘aten ve minhâcâ. Ve lev şâ’allâhu lece‘alekum ümmeten vâḥideten, ve lâkin li-yebluyekum fî mâ âtâkum. Festebiqul-ḫayrât. İlallâhi merci‘ukum cemî‘â, fe yunẹbbi’ukum bimâ kuntum fîhi teḫtelefûn.

Sana da önceki kitapları tasdik eden ve onları koruyucu olarak bu Kitab’ı hak ile indirdik. Aralarında Allah’ın indirdiği ile hükmet. Sakın sana gelen haktan saparak onların arzularına uyma. Her biriniz için bir şeriat ve bir yol belirledik. Allah dileseydi sizi tek bir ümmet yapardı. Fakat size verdikleriyle sizi denemek istiyor. Öyleyse hayırlarda yarışın. Dönüşünüz Allah’adır. O, ayrılığa düştüğünüz konuları size haber verecektir.

وَاَنِ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَٓا اَنْزَلَ اللّٰهُ وَلَا تَتَّبِعْ اَهْوَٓاءَهُمْ وَاحْذَرْهُمْ اَنْ يَفْتِنُوكَ عَنْ بَعْضِ مَٓا اَنْزَلَ اللّٰهُ اِلَيْكَۚ فَاِنْ تَوَلَّوْا فَاعْلَمْ اَنَّمَا يُر۪يدُ اللّٰهُ اَنْ يُص۪يبَهُمْ بِبَعْضِ ذُنُوبِهِمْۜ وَاِنَّ كَثِيرًا مِنَ النَّاسِ لَفَاسِقُونَ

Ve eniḥkum beynehum bimâ enzelallâhu, ve lâ tettebi‘ ehvâehum, vaḥżerhum en yeftinûke ‘an ba‘żi mâ enzelallâhu ileyk. Fe in tevelleuv, fa‘lem ennemâ yurîdullâhu en yuṣîbehum bi-ba‘żi żunûbihim, ve inne kesîran minen-nâsi le-fâsiḳûn.

Onlar arasında Allah’ın indirdiğiyle hükmet. Sakın onların arzularına uyma. Allah’ın sana indirdiği bazı şeylerden seni saptırmalarından sakın. Eğer yüz çevirirlerse, bil ki Allah, onları bazı günahları yüzünden cezalandırmak istiyordur. Gerçekten insanların çoğu fasık kimselerdir.

اَفَحُكْمَ الْجَاهِلِيَّةِ يَبْغُونَۚ وَمَنْ اَحْسَنُ مِنَ اللّٰهِ حُكْمًا لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ

Efe-ḥukmel câhiliyyeti yebğûn, ve men aḥsenu minallâhi ḥukmen li-ḳavmin yûḳinûn.

Yoksa onlar cahiliye hükmünü mü arıyorlar? Kesin bilgiyle inanan bir topluluk için Allah’tan daha güzel hüküm veren kim vardır?

يَٓا اَيُّهَا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا الْيَه۪ودَ وَالنَّصَارٰى اَوْلِيَٓاءَۘ بَعْضُهُمْ اَوْلِيَٓاءُ بَعْضٍۜ وَمَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَاِنَّهُ مِنْهُمْۜ اِنَّ اللّٰهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ

Yâ eyyuhelleżîne âmenû lâ tetteḫızûl-yehûde ven-naṣârâ evliyâ’. Ba‘żuhum evliyâ’u ba‘ḍ. Ve men yetevellehum minkum fe innehu minhum. İnne’llâhe lâ yehdîl-ḳavmez-ẓâlimîn.

Ey iman edenler! Yahudileri ve Hristiyanları dost edinmeyin. Onlar birbirlerinin dostudurlar. Sizden kim onları dost edinirse, o da onlardandır. Allah, zalimler topluluğunu doğru yola iletmez.

فَتَرَى الَّذ۪ينَ ف۪ي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ يُسَارِعُونَ ف۪يهِمْ يَقُولُونَ نَخْشٰٓى اَنْ تُص۪يبَنَا دَٓائِرَةٌۚ فَعَسَى اللّٰهُ اَنْ يَأْتِيَ بِالْفَتْحِ اَوْ اَمْرٍ مِنْ عِنْدِه۪ فَيُصْبِحُوا عَلٰى مَآ اَسَرُّوا ف۪ي اَنْفُسِهِمْ نَادِم۪ينَ

Feterâllezîne fî ḳulûbihim maraḍun yusâri‘ûne fîhim, yekûlûne naḫşâ en tuṣîbenâ dâ’ireh. Fe‘esâllâhu en ye’tiye bil-fetḥi ev emrin min ‘indih(i), fe yuṣbiḥû ‘alâ mâ eserû fî enfusihim nâdimîn.

Kalplerinde hastalık bulunanların onlara koşuştuklarını görürsün. “Başımıza bir felâket gelmesinden korkuyoruz” derler. Belki de Allah bir zafer yahut kendi katından bir emir getirir de, içlerinde gizlediklerinden dolayı pişman olurlar.

وَيَقُولُ الَّذ۪ينَ اٰمَنُـوا اَهٰٓؤُلَٓاءِ الَّذ۪ينَ اَقْسَمُوا بِاللّٰهِ جَهْدَ اَيْمَانِهِمْ اِنَّهُمْ لَمَعَكُمْۜ حَبِطَتْ اَعْمَالُهُمْ فَاَصْبَحُوا خَاسِر۪ينَ

Ve yekûlullezîne âmenû eheulâ’illezîne eḳsemû billâhi cehde eymânihim innehum lema‘akum, ḥabiṭat a‘mâluhum fe aṣbaḥû ḫâsirîn.

İman edenler: “İşte bunlar mı sizinle beraber olduklarına dair var gücüyle Allah’a yemin edenler?” derler. Onların bütün yaptıkları boşa gitmiştir; artık ziyana uğrayanlardan oldular.

يَٓا اَيُّهَا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا مَنْ يَرْتَدَّ مِنْكُمْ عَنْ د۪ينِه۪ فَسَوْفَ يَأْتِي اللّٰهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُۚ اَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِن۪ينَ اَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِر۪ينَۚ يُجَاهِدُونَ ف۪ي سَب۪يلِ اللّٰهِ وَلَا يَخَافُونَ لَوْمَةَ لَٓائِمٍۜ ذٰلِكَ فَضْلُ اللّٰهِ يُؤْت۪يهِ مَنْ يَشَٓاءُۜ وَاللّٰهُ وَاسِعٌ عَل۪يمٌ

Yâ eyyuhelleżîne âmenû men yertedde minkum ‘an dînih(i), fe sevfe ye’tillâhu bi-ḳavmin yuḥibbuhum ve yuḥibbûneh(u), eżilleten ‘alel-mu’minîne, e‘izzetten ‘alel-kâfirîn, yucâhidûne fî sebîlillâhi ve lâ yeḫâfûne levmete lâim. Żâlike fażlullâhi yu’tîhi men yeşâ’, vallâhu vâsi‘un ‘alîm.

Ey iman edenler! Sizden kim dininden dönerse, Allah öyle bir topluluk getirir ki, Allah onları sever, onlar da Allah’ı sever. Müminlere karşı alçak gönüllü, kâfirlere karşı onurlu olurlar. Allah yolunda cihad ederler, hiçbir kınayıcının kınamasından korkmazlar. Bu Allah’ın bir lütfudur; onu dilediğine verir. Allah’ın lütfu geniştir, her şeyi bilendir.

اِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللّٰهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذ۪ينَ اٰمَنُوا الَّذ۪ينَ يُق۪يمُونَ الصَّلٰوةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكٰوةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ

İnnemâ veliyyukumullâhu ve resûluhu velleżîne âmenû, elleżîne yuqîmûneṣ-ṣalâte ve yu’tûnez-zekâte ve hum râki‘ûn.

Sizin dostunuz ancak Allah’tır, O’nun Resûlü’dür ve namaz kılan, zekât veren, rükû eden müminlerdir.

وَمَنْ يَتَوَلَّ اللّٰهَ وَرَسُولَهُ وَالَّذ۪ينَ اٰمَنُوا فَاِنَّ حِزْبَ اللّٰهِ هُمُ الْغَالِبُونَ

Ve men yetevellellâhe ve resûlehu velleżîne âmenû, fe inne ḥizballâhi humul ğâlibûn.

Kim Allah’ı, Resûlünü ve müminleri dost edinirse, bilsin ki Allah’ın tarafı üstün gelecek olanlardır.

يَٓا اَيُّهَا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا الَّذ۪ينَ اتَّخَذُوا د۪ينَكُمْ هُزُوًا وَلَعِبًا مِنَ الَّذ۪ينَ اُو۫تُوا الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِكُمْ وَالْكُفَّارَ اَوْلِيَٓاءَۜ وَاتَّقُوا اللّٰهَ اِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِن۪ينَ

Yâ eyyuhelleżîne âmenû lâ tetteḫızûlleżîne itteḫażû dînekum huzuven ve la‘iben minelleżîne ûtûl-kitâbe min ḳabliḳum vel-kuffâre evliyâ’(e). Vetteḳullâhe in kuntum mu’minîn.

Ey iman edenler! Sizden önce kendilerine kitap verilenlerden ve kâfirlerden dininizi alay ve eğlence konusu yapanları dost edinmeyin. Eğer mümin iseniz, Allah’tan korkun.

وَاِذَا نَادَيْتُمْ اِلَى الصَّلٰوةِ اتَّخَذُوهَا هُزُوًا وَلَعِبًاۜ ذٰلِكَ بِاَنَّهُمْ قَوْمٌ لَا يَعْقِلُونَ

Ve izâ nâdeytum ileṣ-ṣalâti itteḫażûhâ huzuven ve la‘iben, żâlike bi-ennehum ḳavmun lâ ya‘ḳilûn.

Siz namaza çağırdığınızda onu alay ve eğlence konusu yaparlar. Bu da onların aklını kullanmayan bir topluluk olmalarındandır.

قُلْ يَٓا اَهْلَ الْكِتَابِ هَلْ تَنْقِمُونَ مِنَّٓا اِلَّٓا اَنْ اٰمَنَّا بِاللّٰهِ وَمَٓا اُنْزِلَ اِلَيْنَا وَمَٓا اُنْزِلَ مِنْ قَبْلُۙ وَاَنَّ اَكْثَرَكُمْ فَاسِقُونَ

Kul yâ ehlel-kitâbi hel tenḳimûne minnâ illâ en âmennâ billâhi ve mâ unzile ileynâ ve mâ unzile min ḳablu, ve enne ekŝerekum fâsiḳûn.

De ki: “Ey Kitap ehli! Sırf Allah’a, bize indirilene ve daha önce indirilene iman ettiğimiz için mi bizden hoşlanmıyorsunuz?” Oysa çoğunuz yoldan çıkmış kimselersiniz.

قُلْ هَلْ اُنَبِّئُكُمْ بِشَرٍّ مِنْ ذٰلِكَ مَثُوبَةً عِنْدَ اللّٰهِۘ مَنْ لَعَنَهُ اللّٰهُ وَغَضِبَ عَلَيْهِ وَجَعَلَ مِنْهُمُ الْقِرَدَةَ وَالْخَنَازِيرَ وَعَبَدَ الطَّاغُوتَۜ اُو۬لٰٓئِكَ شَرٌّ مَكَانًا وَاَضَلُّ عَنْ سَوَٓاءِ السَّب۪يلِ

Kul hel unebbi’ukum bi-şerrim min żâlike meŝûbeten ‘indallâh(i): Men le‘anehullâhu ve ğaḍibe ‘aleyh(i), ve ce‘ale minhumul-ḳıradete vel-ḫanâzîra ve ‘abedet-ṭâğût. Ulâike şerrun mekânen ve aḍallu ‘an sevâ’is-sebîl.

De ki: “Size, Allah katında cezaca daha kötüsünü haber vereyim mi? Allah’ın lânetlediği, gazabına uğrattığı, içlerinden bir kısmını maymunlara ve domuzlara çevirdiği, tâğûta tapanlardır. İşte bunlar, makam bakımından daha kötü ve doğru yoldan daha sapmış olanlardır.”

وَاِذَا جَٓاؤُكُمْ قَالُوا اٰمَنَّا وَقَدْ دَخَلُوا بِالْكُفْرِ وَهُمْ قَدْ خَرَجُوا بِه۪ۚ وَاللّٰهُ اَعْلَمُ بِمَا كَانُوا يَكْتُمُونَ

Ve izâ câûkum ḳâlû âmennâ, ve ḳad deḫalû bil-kufri ve hum ḳad ḫarecû bih(i), vallâhu a‘lemu bimâ kânû yektumûn.

Size geldiklerinde “İman ettik” derler. Oysa onlar küfür ile girdiler, küfür ile çıktılar. Allah, onların gizlediklerini en iyi bilendir.

وَتَرٰى كَث۪يرًا مِنْهُمْ يُسَارِعُونَ فِي الْاِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَاَكْلِهِمُ السُّحْتَۜ لَبِئْسَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ

Ve terâ kesîran minhum yusâri‘ûne fil-ism(i) vel-‘udvâni ve eklihimus-suḥt(e). Lebi’se mâ kânû ya‘melûn.

Onlardan çoğunun günah, düşmanlık ve haram yemekte birbirleriyle yarıştıklarını görürsün. Yaptıkları şey ne kötüdür!

لَوْلَا يَنْهٰيهُمُ الرَّبَّانِيُّونَ وَالْاَحْبَارُ عَنْ قَوْلِهِمُ الْاِثْمَ وَاَكْلِهِمُ السُّحْتَۜ لَبِئْسَ مَا كَانُوا يَصْنَعُونَ

Lev lâ yenhâhumur-rabbâniyyûne vel-aḥbâru ‘an ḳavlihimul-ism(e) ve eklihimus-suḥt. Lebi’se mâ kânû yaṣna‘ûn.

Rabbânîler ve âlimler, onların günah söylemelerini ve haram yemelerini neden engellemezlerdi? Gerçekten onların yaptıkları şey çok kötüydü.

وَقَالَتِ الْيَه۪ودُ يَدُ اللّٰهِ مَغْلُولَةٌۘ غُلَّتْ اَيْد۪يهِمْ وَلُعِنُوا بِمَا قَالُواۘ بَلْ يَدَاهُ مَبْسُوطَتَانِۘ يُنْفِقُ كَيْفَ يَشَٓاءُۘ وَلَيَز۪يدَنَّ كَث۪يرًا مِنْهُمْ مَٓا اُنْزِلَ اِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ طُغْيَانًا وَكُفْرًاۜ وَاَلْقَيْنَا بَيْنَهُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَٓاءَ اِلٰى يَوْمِ الْقِيٰمَةِۘ كُلَّمَٓا اَوْقَدُوا نَارًا لِلْحَرْبِ اَطْفَأَهَا اللّٰهُۘ وَيَسْعَوْنَ فِي الْاَرْضِ فَسَادًاۜ وَاللّٰهُ لَا يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ

Ve ḳâletil-yehûdu yedullâhi mağlûleh. ğuğğilet eydîhim ve lu‘inû bimâ ḳâlû. Bel yedâhu mebsûṭetân, yunfiḳu keyfe yeşâ’. Ve le-yezîdenne kesîran minhum mâ unzile ileyke mir-rabbike ṭuğyânan ve kufrâ. Ve elḳaynâ beynehumul-‘adâvete vel-bağdâe ilâ yevmil-ḳıyâmeh. Kullemâ evḳadû nâren lil-ḥarbi aṭfe’ahallâh. Ve yes’avne fil-arżi fesâdâ, vallâhu lâ yuḥibbul-mufsidîn.

Yahudiler: “Allah’ın eli bağlıdır.” dediler. Elleri bağlansın ve söylediklerinden dolayı lanetlensinler! Hayır! O’nun iki eli de açıktır; dilediği gibi bağışlar. Rabbinden sana indirilen, onlardan birçoğunun azgınlık ve inkârını artıracaktır. Biz, kıyamet gününe kadar aralarına düşmanlık ve kin saldık. Ne zaman savaş için bir ateş yakacak olsalar, Allah onu söndürür. Onlar yeryüzünde bozgunculuğa çalışırlar. Allah ise bozguncuları sevmez.

وَلَوْ اَنَّهُمْ اَقَامُوا التَّوْرٰيةَ وَالْاِنْجِيلَ وَمَٓا اُنْزِلَ اِلَيْهِمْ مِنْ رَبِّهِمْ لَاَكَلُوا مِنْ فَوْقِهِمْ وَمِنْ تَحْتِ اَرْجُلِهِمْۜ مِنْهُمْ اُمَّةٌ مُقْتَصِدَةٌۚ وَكَثِيرٌ مِنْهُمْ سَٓاءَ مَا يَعْمَلُونَ

Ve lev ennehum eqâmût-Tevrâte vel-İncîle ve mâ unzile ileyhim mir-rabbihim, le-ekelû min fevḳihim ve min taḥti erculihim. Minhum ummetun muqtaṣideh, ve kesîrun minhum sâe mâ ya‘melûn.

Eğer onlar Tevrat’ı, İncil’i ve Rablerinden kendilerine indirileni gereği gibi uygulasalardı, üzerlerinden ve ayaklarının altından nimetler yerlerdi. Onların içinde ölçülü davranan bir topluluk da vardır; ama çoğunun yaptığı işler ne kötüdür!

يَٓا اَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَٓا اُنْزِلَ اِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَۚ وَاِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُۜ وَاللّٰهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِۜ اِنَّ اللّٰهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ

Yâ eyyuher-resûlu belligh mâ unzile ileyke mir-rabbik. Ve in lem tef‘el fe mâ bellagta risâleteh. Vallâhu ya‘ṣimuke minen-nâs. İnne’llâhe lâ yehdîl-ḳavmel-kâfirîn.

Ey Resûl! Rabbinden sana indirileni tebliğ et. Eğer bunu yapmazsan, O’nun elçiliğini yerine getirmemiş olursun. Allah seni insanlardan koruyacaktır. Şüphesiz Allah kâfirler topluluğunu doğru yola iletmez.

قُلْ يَٓا اَهْلَ الْكِتَابِ لَسْتُمْ عَلٰى شَيْءٍ حَتّٰى تُق۪يمُوا التَّوْرٰيةَ وَالْاِنْجِيلَ وَمَٓا اُنْزِلَ اِلَيْكُمْ مِنْ رَبِّكُمْۜ وَلَيَز۪يدَنَّ كَثِيرًا مِنْهُمْ مَٓا اُنْزِلَ اِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ طُغْيَانًا وَكُفْرًاۜ فَلَا تَاْسَ عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِر۪ينَ

Kul yâ ehlel-kitâbi lestum ‘alâ şey’in ḥattâ tuqîmût-Tevrâte vel-İncîle ve mâ unzile ileykum mir-rabbikum. Ve le-yezîdenne kesîran minhum mâ unzile ileyke mir-rabbike ṭuğyânan ve kufrâ. Fe lâ te’si ‘alel-ḳavmil-kâfirîn.

De ki: “Ey Kitap ehli! Tevrat’ı, İncil’i ve Rabbinizden size indirileni gereği gibi uygulamadıkça hiçbir şey üzerinde değilsiniz.” Rabbinden sana indirilen, onlardan birçoğunun azgınlık ve inkârını artıracaktır. Artık kâfirler toplumu için üzülme!

اِنَّ الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا وَالَّذ۪ينَ هَادُوا وَالصَّابِـٔينَ وَالنَّصَارٰى مَنْ اٰمَنَ بِاللّٰهِ وَالْيَوْمِ الْاٰخِرِ وَعَمِلَ صَالِحًا فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ

İnnelleżîne âmenû velleżîne hâdû veṣ-ṣâbi’îne ven-naṣârâ, men âmene billâhi vel-yevmi’l-âḫiri ve ‘amile ṣâliḥan, fe lâ ḫavfun ‘aleyhim ve lâ hum yaḥzenûn.

Şüphesiz iman edenler, Yahudiler, Sâbiîler ve Hristiyanlardan Allah’a ve ahiret gününe inanan ve salih amel işleyenlere korku yoktur, onlar üzülmeyeceklerdir.

لَقَدْ اَخَذْنَا م۪يثَاقَ بَن۪يٓ اِسْرَٓائ۪يلَ وَاَرْسَلْنَٓا اِلَيْهِمْ رُسُلًاۚ كُلَّمَا جَٓاءَهُمْ رَسُولٌۭ بِمَا لَا تَهْوٰى اَنْفُسُهُمْ فَر۪يقًا كَذَّبُوا وَفَر۪يقًا يَقْتُلُونَ

Le-ḳad eḫażnâ mîŝâḳe benî isrâîle ve erselnâ ileyhim rusulâ. Kullemâ câehum resûlun bimâ lâ tehvâ enfusuhum ferîḳan keżżebû ve ferîḳan yaḳtulûn.

Andolsun ki İsrailoğullarından sağlam söz aldık ve onlara peygamberler gönderdik. Ne zaman hoşlarına gitmeyen bir şeyle bir peygamber gelse, bir kısmını yalanladılar, bir kısmını da öldürdüler.

وَحَسِبُوا اَلَّا تَكُونَ فِتْنَةٌ فَعَمُوا وَصَمُّوا ثُمَّ تَابَ اللّٰهُ عَلَيْهِمْ ثُمَّ عَمُوا وَصَمُّوا كَثِيرٌ مِنْهُمْۜ وَاللّٰهُ بَص۪يرٌ بِمَا يَعْمَلُونَ

Ve ḥasibû ellâ tekûne fitnetun fe ‘emû ve ṣemmû. Sümme tâballâhu ‘aleyhim, sümme ‘emû ve ṣemmû kesîrun minhum. Vallâhu baṣîrun bimâ ya‘melûn.

Fitneye uğratılmayacaklarını sandılar; körleştiler, sağırlaştılar. Allah yine de onlara tövbe nasip etti. Sonra yine çoğu kör ve sağır oldu. Allah, yaptıklarını hakkıyla görendir.

لَقَدْ كَفَرَ الَّذ۪ينَ قَالُٓوا اِنَّ اللّٰهَ هُوَ الْمَس۪يحُ ابْنُ مَرْيَمَۘ وَقَالَ الْمَس۪يحُ يَابَن۪يٓ اِسْرَٓائ۪يلَ اعْبُدُوا اللّٰهَ رَبّ۪ي وَرَبَّكُمْۜ اِنَّهُ مَنْ يُشْرِكْ بِاللّٰهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللّٰهُ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ وَمَاْوٰیهُ النَّارُۜ وَمَا لِلظَّالِم۪ينَ مِنْ اَنْصَارٍ

Le-ḳad keferaelleżîne ḳâlû inna’llâhe huvel-Mesîḥubnu Meryem. Ve ḳâlel-Mesîḥ: Yâ benî isrâîle‘budullâhe rabbî ve rabbekum. İnnehu men yuşrik billâhi fe ḳad ḥarramallâhu ‘aleyhi’l-cennete ve me’vâhu’n-nâr. Ve mâ liẓ-ẓâlimîne min enṣâr.

“Allah, Meryem oğlu Mesih’tir” diyenler kesinlikle kâfir olmuşlardır. Oysa Mesih: “Ey İsrailoğulları! Benim de Rabbim, sizin de Rabbiniz olan Allah’a kulluk edin.” demişti. Kim Allah’a ortak koşarsa, Allah ona cenneti haram kılmıştır. Onun varacağı yer cehennemdir. Zalimlerin hiçbir yardımcısı da yoktur.

لَقَدْ كَفَرَ الَّذ۪ينَ قَالُٓوا اِنَّ اللّٰهَ ثَالِثُ ثَلَاثَةٍۘ وَمَا مِنْ اِلٰهٍ اِلَّٓا اِلٰهٌ وَاحِدٌۜ وَاِنْ لَمْ يَنْتَهُوا عَمَّا يَقُولُونَ لَيَمَسَّنَّ الَّذ۪ينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ عَذَابٌ اَل۪يمٌ

Le-ḳad kefera elleżîne ḳâlû inna’llâhe ṯâliṯu ṯelâṯeh. Ve mâ min ilâhin illâ ilâhun vâḥid. Ve in lem yentehû ‘ammâ yeḳûlûn le-yemessenne elleżîne keferû minhum ‘ażâbun elîm.

“Allah, üçün üçüncüsüdür” diyenler kesinlikle kâfir olmuşlardır. Oysa tek bir ilahtan başka ilah yoktur. Eğer söylediklerinden vazgeçmezlerse, onlardan kâfir olanlara mutlaka elem verici bir azap dokunacaktır.

اَفَلَا يَتُوبُونَ اِلَى اللّٰهِ وَيَسْتَغْفِرُونَهُۜ وَاللّٰهُ غَفُورٌ رَح۪يمٌ

Efe lâ yetûbûne ilallâhi ve yestagfirûneh, vallâhu ğafûrun raḥîm.

Hâlâ Allah’a tevbe edip O’ndan bağışlanma dilemeyecekler mi? Allah çok bağışlayandır, çok merhametlidir.

مَا الْمَس۪يحُ ابْنُ مَرْيَمَ اِلَّا رَسُولٌۜ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُۚ وَاُمُّهُ صِدّ۪يقَةٌۜ كَانَا يَأْكُلَانِ الطَّعَامَۜ اُنْظُرْ كَيْفَ نُبَيِّنُ لَهُمُ الْاٰيَاتِ ثُمَّ انْظُرْ اَنّٰى يُؤْفَكُونَ

Mâl-Mesîḥubnu Meryeme illâ resûl. Ḳad ḫalet min ḳablihi’r-rusul. Ve ummuhu ṣıddîḳah. Kânâ ye’kulâni’ṭ-ṭa‘âm. Unẓur keyfe nubeyyinu lehumul-âyât, sümmenẓur ennâ yu’fekûn.

Meryem oğlu Mesih, sadece bir peygamberdir. Ondan önce de peygamberler gelip geçmiştir. Annesi de özü sözü doğru bir kadındı. İkisi de yemek yerlerdi. Bak, onlara âyetleri nasıl açıklıyoruz! Sonra bir bak ki, nasıl da döndürülüyorlar!

قُلْ اَتَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللّٰهِ مَا لَا يَمْلِكُ لَكُمْ ضَرًّا وَلَا نَفْعًاۚ وَاللّٰهُ هُوَ السَّم۪يعُ الْعَل۪يمُ

Kul ete‘budûne min dûnillâhi mâ lâ yemliku lekum ḍarran ve lâ naf‘â. Vallâhu huves-Semî‘ul-‘Alîm.

De ki: “Sizin için zararı ve faydası olmayan şeylere mi Allah’ı bırakıp da tapıyorsunuz?” Oysa Allah, işitendir, bilendir.

قُلْ يَٓا اَهْلَ الْكِتَابِ لَا تَغْلُوا ف۪ي دِينِكُمْ غَيْرَ الْحَقِّ وَلَا تَتَّبِعُٓوا اَهْوَٓاءَ قَوْمٍ قَدْ ضَلُّوا مِنْ قَبْلُ وَاَضَلُّوا كَث۪يرًا وَضَلُّوا عَنْ سَوَٓاءِ السَّب۪يلِ

Kul yâ ehlel-kitâbi lâ tağlû fî dînikum ğayral-ḥaḳḳi, ve lâ tettebi‘û ehvâe ḳavmin ḳad ḍallû min ḳablu ve aḍallû kesîrâ ve ḍallû ‘an sevâ’is-sebîl.

De ki: “Ey Kitap ehli! Dininizde aşırılığa gitmeyin, hakkın dışına çıkmayın. Daha önce sapmış, birçoklarını da saptırmış ve doğru yoldan uzaklaşmış bir toplumun heveslerine uymayın.”

لُعِنَ الَّذ۪ينَ كَفَرُوا مِنْ بَن۪يٓ اِسْرَٓائ۪يلَ عَلٰى لِسَانِ دَاوُ۫دَ وَع۪يسَى ابْنِ مَرْيَمَۜ ذٰلِكَ بِمَا عَصَوْا وَكَانُوا يَعْتَدُونَ

Lu‘ine elleżîne keferû min benî isrâîle ‘alâ lisâni Dâvûde ve ‘Îsâbni Meryem. Żâlike bimâ ‘aṣev ve kânû ya‘tedûn.

İsrailoğullarından kâfir olanlar, Davud’un ve Meryem oğlu İsa’nın diliyle lânetlendiler. Bu, isyan etmeleri ve haddi aşmaları yüzündendir.

كَانُوا لَا يَتَنَاهَوْنَ عَنْ مُنْكَرٍ فَعَلُوهُۜ لَبِئْسَ مَا كَانُوا يَفْعَلُونَ

Kânû lâ yetenâhevne ‘an munkerin fe‘alûh. Lebi’se mâ kânû yef‘alûn.

Yaptıkları kötülükten birbirlerini vazgeçirmeye çalışmazlardı. Yaptıkları şey ne kötüdür!

تَرٰى كَث۪يرًا مِنْهُمْ يَتَوَلَّوْنَ الَّذ۪ينَ كَفَرُواۜ لَبِئْسَ مَا قَدَّمَتْ لَهُمْ اَنْفُسُهُمْ اَنْ سَخِطَ اللّٰهُ عَلَيْهِمْ وَفِي الْعَذَابِ هُمْ خَالِدُونَ

Terâ kesîran minhum yetevellavne elleżîne keferû. Lebi’se mâ ḳaddemet lehum enfusuhum, en seḫiṭallâhu ‘aleyhim ve fil-‘ażâbi hum ḫâlidûn.

Onlardan birçoğunun inkâr edenlerle dostluk kurduklarını görürsün. Nefislerinin kendileri için önceden hazırladığı şey ne kötüdür! Allah onlara gazap etmiştir ve onlar azapta ebedî kalacaklardır.

وَلَوْ كَانُوا يُؤْمِنُونَ بِاللّٰهِ وَالنَّبِيِّ وَمَآ اُنْزِلَ اِلَيْهِ مَا اتَّخَذُوهُمْ اَوْلِيَٓاءَۜ وَلٰكِنَّ كَثِيرًا مِنْهُمْ فَاسِقُونَ

Ve lev kânû yu’minûne billâhi ven-nebiyy(i) ve mâ unzile ileyh(i), mât-teḫażûhum evliyâ’. Ve lâkinne kesîran minhum fâsiḳûn.

Eğer onlar Allah’a, Peygambere ve ona indirilenlere gerçekten iman etmiş olsalardı, onları dost edinmezlerdi. Fakat onlardan çoğu yoldan çıkmış kimselerdir.

وَلَوْ كَانُوا يُؤْمِنُونَ بِاللّٰهِ وَالنَّبِيِّ وَمَٓا اُنْزِلَ اِلَيْهِ مَا اتَّخَذُوهُمْ اَوْلِيَٓاءَۜ وَلٰكِنَّ كَث۪يرًا مِنْهُمْ فَاسِقُونَ

Ve lev kânû yu’minûne billâhi ven-nebîyyi ve mâ unzile ileyh(i), mâ-tteḫazûhum evliyâ’. Ve lâkinne kesîran minhum fâsıḳûn.

Eğer onlar Allah’a, peygambere ve ona indirilenlere gerçekten inanmış olsalardı, kâfirleri dost edinmezlerdi. Ama onlardan çoğu yoldan çıkmış kimselerdir.

لَتَجِدَنَّ اَشَدَّ النَّاسِ عَدَاوَةً لِلَّذ۪ينَ اٰمَنُوا الْيَه۪ودَ وَالَّذ۪ينَ اَشْرَكُواۜ وَلَتَجِدَنَّ اَقْرَبَهُمْ مَوَدَّةً لِلَّذ۪ينَ اٰمَنُوا الَّذ۪ينَ قَالُٓوا اِنَّا نَصَارٰىۜ ذٰلِكَ بِاَنَّ مِنْهُمْ قِسّ۪يس۪ينَ وَرُهْبَانًا وَاَنَّهُمْ لَا يَسْتَكْبِرُونَ

Le-tecidenne eşedde’n-nâsi ‘adâveten lilleżîne âmenû’l-yehûde velleżîne eşrekû. Ve le-tecidenne aḳrabehum meveddeten lilleżîne âmenû’l-leżîne ḳâlû innâ naṣârâ. Żâlike bi-enne minhum ḳissîsîne ve ruhbânen, ve ennehum lâ yestekbirûn.

İman edenlere en şiddetli düşman olarak Yahudilerle müşrikleri bulursun. İman edenlere sevgi bakımından en yakın olanların ise “Biz Hristiyanız” diyenler olduğunu görürsün. Bu, onların içinde keşişler ve ruhbanlar bulunmasındandır. Bir de onlar kibirlenmezler.

وَاِذَا سَمِعُوا مَٓا اُنْزِلَ اِلَى الرَّسُولِ تَرٰى اَعْيُنَهُمْ تَف۪يضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِّۚ يَقُولُونَ رَبَّنَٓا اٰمَنَّا فَاكْتُبْنَا مَعَ الشَّاهِد۪ينَ

Ve izâ semi‘û mâ unzile iler-Resûli terâ a‘yunehum tefîżu mined-dem‘i, mimme ‘arefû minel-ḥaḳḳ. Yekûlûne rabbenâ âmennâ fektubnâ me‘e’ş-şâhidîn.

Peygambere indirilen Kur’an’ı işittiklerinde, hakikati anladıkları için gözlerinden yaşlar aktığını görürsün. “Rabbimiz! Biz iman ettik, bizi de şahitlerle beraber yaz.” derler.

وَمَا لَنَا لَا نُؤْمِنُ بِاللّٰهِ وَمَا جَٓاءَنَا مِنَ الْحَقِّ وَنَطْمَعُ اَنْ يُدْخِلَنَا رَبُّنَا مَعَ الْقَوْمِ الصَّالِح۪ينَ

Ve mâ lenâ lâ nu’minu billâhi ve mâ câenâ minel-ḥaḳḳ(i), ve naṭma‘u en yudḫilenâ rabbunâ me‘al-ḳavmi’ṣ-ṣâliḥîn.

“Biz neden Allah’a ve bize gelen hakka inanmayalım ki? Üstelik Rabbimizin bizi salihlerle birlikte cennete koymasını umuyoruz.”

فَاَثَابَهُمُ اللّٰهُ بِمَا قَالُوا جَنَّاتٍ تَجْر۪ي مِنْ تَحْتِهَا الْاَنْهَارُ خَالِد۪ينَ ف۪يهَاۜ وَذٰلِكَ جَزَٓاءُ الْمُحْسِن۪ينَ

Fe-eṯâbahumullâhu bimâ ḳâlû cennâtin tecrî min taḥtihâ’l-enhâr, ḫâlidîne fîhâ. Ve żâlike cezâ’ul-muḥsinîn.

Bu sözlerinden dolayı Allah onları, zemininden ırmaklar akan, içinde ebedi kalacakları cennetlerle ödüllendirdi. İşte iyilik yapanların ödülü budur.

وَالَّذ۪ينَ كَفَرُوا وَكَذَّبُوا بِاٰيَاتِنَٓا اُو۬لٰٓئِكَ اَصْحَابُ الْجَح۪يمِ

Velleżîne keferû ve keżżebû bi-âyâtinâ, ulâike aṣḥâbu’l-caḥîm.

İnkâr eden ve ayetlerimizi yalanlayanlara gelince; işte onlar cehennemliklerdir.

يَٓا اَيُّهَا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا لَا تُحَرِّمُوا طَيِّبَاتِ مَٓا اَحَلَّ اللّٰهُ لَكُمْ وَلَا تَعْتَدُواۜ اِنَّ اللّٰهَ لَا يُحِبُّ الْمُعْتَد۪ينَ

Yâ eyyuhelleżîne âmenû lâ tuḥarrimû ṭayyibâti mâ eḥallallâhu lekum, ve lâ te‘tedû. İnne’llâhe lâ yuḥibbul-mu‘tedîn.

Ey iman edenler! Allah’ın size helal kıldığı güzel şeyleri haram kılmayın ve sınırı aşmayın. Şüphesiz Allah, aşırı gidenleri sevmez.

وَكُلُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللّٰهُ حَلَالًا طَيِّبًاۜ وَاتَّقُوا اللّٰهَ الَّذ۪يٓ اَنْتُمْ بِه۪ مُؤْمِنُونَ

Ve kulû mimmâ razaḳakumullâhu ḥalâlen ṭayyibâ, vetteḳullâhelleżî entum bihî mu’minûn.

Allah’ın size helal ve temiz olarak verdiği rızıklardan yiyin. İnandığınız Allah’tan sakının.

لَا يُؤَاخِذُكُمُ اللّٰهُ بِاللَّغْوِ ف۪يٓ اَيْمَانِكُمْ وَلٰكِنْ يُؤَاخِذُكُمْ بِمَا عَقَّدْتُمُ الْاَيْمَانَۚ فَكَفَّارَتُهُ اِطْعَامُ عَشَرَةِ مَسَاكِينَ مِنْ اَوْسَطِ مَا تُطْعِمُونَ اَهْل۪يكُمْ اَوْ كِسْوَتُهُمْ اَوْ تَحْر۪يرُ رَقَبَةٍۚ فَمَنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيَامُ ثَلَاثَةِ اَيَّامٍۜ ذٰلِكَ كَفَّارَةُ اَيْمَانِكُمْ اِذَا حَلَفْتُمْۚ وَاحْفَظُوا اَيْمَانَكُمْۚ كَذٰلِكَ يُبَيِّنُ اللّٰهُ لَكُمْ اٰيَاتِه۪ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ

Lâ yu’âḫiżuḳumullâhu bil-lağvi fî eymânikum, ve lâkin yu’âḫiżuḳum bimâ ‘aḳḳadtumu’l-eymân. Fe keffâratuhu iṭ‘âmu ‘aşereti mesâkîne min evsaṭi mâ tuṭ‘imûne ehliykum, ev kisvetuhum, ev taḥrîru raḳabeh. Fe men lem yecid fe ṣıyâmu śelâśeti eyyâm. Żâlike keffâratu eymânikum iżâ ḥaleftum. Vaḥfaẓû eymânekum. Keżâlike yubeyyinu’llâhu lekum âyâtihî le‘allekum teşkurûn.

Allah, boş ve kasıtsız yeminlerinizden dolayı sizi sorumlu tutmaz. Fakat bilerek ettiğiniz yeminlerden dolayı sorumlu tutar. Bunun kefareti; ailenize yedirdiğinizin ortalamasından on yoksulu doyurmak, yahut onları giydirmek veya bir köleyi özgür bırakmaktır. Kim bunları bulamazsa, üç gün oruç tutmalıdır. Yemin ettiğinizde, işte bu onun kefaretidir. Yeminlerinizi koruyun. Allah ayetlerini size böyle açıklıyor ki şükredesiniz.

يَٓا اَيُّهَا الَّذ۪ينَ اٰمَنُٓوا اِنَّمَا الْخَمْرُ وَالْمَيْسِرُ وَالْاَنْصَابُ وَالْاَزْلَامُ رِجْسٌ مِنْ عَمَلِ الشَّيْطَانِ فَاجْتَنِبُوهُ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ

Yâ eyyuhelleżîne âmenû innemel-ḫamru vel-meysir, vel-enṣâbu vel-ezlâm ricsun min ‘ameli’ş-şeyṭân. Fec-tenibûhu le‘allekum tufliḥûn.

Ey iman edenler! İçki, kumar, dikili taşlar (putlar) ve fal okları ancak şeytan işi birer pisliktir. Bunlardan uzak durun ki kurtuluşa eresiniz.

اِنَّمَا يُر۪يدُ الشَّيْطَانُ اَنْ يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَٓاءَ فِي الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ وَيَصُدَّكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللّٰهِ وَعَنِ الصَّلٰوةِۜ فَهَلْ اَنْتُمْ مُنْتَهُونَ

İnnemâ yurîdu’ş-şeyṭânu en yûḳi‘e beynekumul-‘adâvete vel-bağdâe fil-ḫamri vel-meysir(i), ve yaṣuddekum ‘an ẕikrillâhi ve ‘ani’ṣ-ṣalâh. Fe hel entum muntehûn.

Şeytan içki ve kumar yoluyla aranıza düşmanlık ve kin sokmak; sizi Allah’ı anmaktan ve namazdan alıkoymak ister. Artık vazgeçtiniz değil mi?

وَاَطِيعُوا اللّٰهَ وَاَطِيعُوا الرَّسُولَ وَاحْذَرُواۚ فَاِنْ تَوَلَّيْتُمْ فَاعْلَمُوا اَنَّمَا عَلٰى رَسُولِنَا الْبَلَاغُ الْمُب۪ينُ

Ve aṭî‘ûllâhe ve aṭî‘û’r-Resûle vaḥżerû. Fe in tevelleytum fa‘lemû ennemâ ‘alâ resûlinâ’l-belâğul-mubîn.

Allah’a itaat edin, peygambere itaat edin ve sakının. Eğer yüz çevirirseniz bilin ki, elçimize düşen sadece apaçık tebliğdir.

لَيْسَ عَلَى الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جُنَاحٌ ف۪يمَا طَعِمُٓوا اِذَا مَا اتَّقَوا وَاٰمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ ثُمَّ اتَّقَوا وَاٰمَنُوا ثُمَّ اتَّقَوا وَاَحْسَنُواۜ وَاللّٰهُ يُحِبُّ الْمُحْسِن۪ينَ

Leyse ‘alelleżîne âmenû ve ‘amilû’ṣ-ṣâliḥâti cunâḥun fîmâ ṭa‘imû, iżâ-metteḳav ve âmenû ve ‘amilû’ṣ-ṣâliḥât. Sümmet-teḳav ve âmenû, sümmet-teḳav ve aḥsenû. Vallâhu yuḥibbul-muḥsinîn.

İman edip salih amel işleyenlere, Allah’tan sakındıkları, iman ettikleri ve iyi işler yaptıkları sürece daha önce yediklerinden dolayı bir günah yoktur. Sonra yine sakınıp iman etmiş, sonra da sakınıp iyilik etmişlerdir. Allah iyilik yapanları sever.

يَٓا اَيُّهَا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا لَيَبْلُوَنَّكُمُ اللّٰهُ بِشَيْءٍ مِنَ الصَّيْدِ تَنَالُهُ اَيْد۪يكُمْ وَرِمَاحُكُمْ لِيَعْلَمَ اللّٰهُ مَنْ يَخَافُهُ بِالْغَيْبِۚ فَمَنِ اعْتَدٰى بَعْدَ ذٰلِكَ فَلَهُ عَذَابٌ اَل۪يمٌ

Yâ eyyuhelleżîne âmenû le-yebluwennekumullâhu bi-şey’im mine’ṣ-ṣayd(i), tenâluhu eydîkum ve rimâḥukum, li-ya‘leme’llâhu men yaḫâfuhu bil-ğayb. Fe men i‘tedâ ba‘de żâlike fe lehu ‘ażâbun elîm.

Ey iman edenler! Allah, gizli olarak kendisinden korkanları ortaya çıkarmak için, ellerinizle ve mızraklarınızla kolayca avlayabileceğiniz bir avla sizi imtihan edecektir. Kim bundan sonra sınırı aşarsa, ona elem verici bir azap vardır.

يَٓا اَيُّهَا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا لَا تَقْتُلُوا الصَّيْدَ وَاَنْتُمْ حُرُمٌۚ وَمَنْ قَتَلَهُ مِنْكُمْ مُتَعَمِّدًا فَجَزَٓاءٌ مِثْلُ مَا قَتَلَ مِنَ النَّعَمِ يَحْكُمُ بِه۪ ذَوَا عَدْلٍ مِنْكُمْ هَدْيًا بَالِغَ الْكَعْبَةِ اَوْ كَفَّارَةٌ طَعَامُ مَسَاكِينَ اَوْ عَدْلُ ذٰلِكَ صِيَامًا لِيَذُوقَ وَبَالَ اَمْرِه۪ۜ عَفَا اللّٰهُ عَمَّا سَلَفَۜ وَمَنْ عَادَ فَيَنْتَقِمُ اللّٰهُ مِنْهُۜ وَاللّٰهُ عَز۪يزٌ ذُو انْتِقَامٍ

Yâ eyyuhelleżîne âmenû lâ taḳtulû’ṣ-ṣayde ve entum ḥurum. Ve men ḳatelehu minkum mute‘ammiden fe cezâun mislu mâ ḳatele minen-na‘am, yaḥkumu bihî żevâ ‘adlin minkum, hedyyen bâliğa’l-Ka‘beh, ev keffâretun ṭa‘âmu mesâkîn, ev ‘adlu żâlike ṣıyâmen li-yeżûḳe ve bâle emrih. ‘afallâhu ‘ammâ selef, ve men ‘âde fe yenteḳimu’llâhu minh. Vallâhu ‘azîzun żu’ntiqâm.

Ey iman edenler! İhramlı iken av hayvanı öldürmeyin. Sizden kim bunu bilerek yaparsa, cezası; öldürdüğüne denk bir hayvanı Kâbe’ye ulaşacak şekilde kurban etmektir. Bu hükme, içinizden iki adil kişi karar verir. Veya kefaret olarak yoksulları doyurmak yahut buna denk oruç tutmaktır. Allah, geçmişte olanları affetmiştir. Kim tekrar yaparsa, Allah ondan intikam alır. Allah azizdir, intikam sahibidir.

اُحِلَّ لَكُمْ صَيْدُ الْبَحْرِ وَطَعَامُهُ مَتَاعًا لَكُمْ وَلِلسَّيَّارَةِۚ وَحُرِّمَ عَلَيْكُمْ صَيْدُ الْبَرِّ مَا دُمْتُمْ حُرُمًاۗ وَاتَّقُوا اللّٰهَ الَّذ۪يٓ اِلَيْهِ تُحْشَرُونَ

Uḥille lekum ṣaydul-baḥri ve ṭa‘âmuhû metâ‘an lekum ve li’s-seyyâreh. Ve ḥurime ‘aleykum ṣaydul-berri mâ dumtum ḥurumâ. Vetteḳullâhel-leżî ileyhi tuḥşerûn.

Deniz avı ve onu yemek, hem size hem de yolculara helâl kılındı. Ancak karada yapılan av, ihramlı oldukça size haramdır. Hesaba çekileceğiniz Allah’tan sakının.

جَعَلَ اللّٰهُ الْكَعْبَةَ الْبَيْتَ الْحَرَامَ قِيَامًا لِلنَّاسِ وَالشَّهْرَ الْحَرَامَ وَالْهَدْيَ وَالْقَلَٓائِدَۚ ذٰلِكَ لِتَعْلَمُٓوا اَنَّ اللّٰهَ يَعْلَمُ مَا فِي السَّمٰوَاتِ وَمَا فِي الْاَرْضِۚ وَاَنَّ اللّٰهَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَل۪يمٌ

Ce‘alallâhul-Ka‘bete’l-Beytel-ḥarâme ḳiyâmen lin-nâsi ve’ş-şehre’l-ḥarâme ve’l-hedye ve’l-ḳalâ’id. Żâlike li-te‘lemû enne’llâhe ya‘lemu mâ fî’s-semâvâti ve mâ fî’l-arż. Ve enne’llâhe bi-kulli şey’in ‘alîm.

Allah, Kâbe’yi; o saygıdeğer evi, haram ayı, kurbanı ve kurbanlık nişanlarını insanlar için bir düzen kıldı. Bu, Allah’ın göklerde ve yerde olanı bildiğini bilmeniz içindir. Allah, her şeyi hakkıyla bilendir.

اِعْلَمُٓوا اَنَّ اللّٰهَ شَد۪يدُ الْعِقَابِ وَاَنَّ اللّٰهَ غَفُورٌ رَح۪يمٌ

İ‘lemû enne’llâhe şedîdul-‘iḳâb, ve enne’llâhe ğafûrun raḥîm.

Bilin ki Allah, cezası çetin olandır. Ama Allah çok bağışlayandır, çok merhametlidir.

مَا عَلَى الرَّسُولِ اِلَّا الْبَلَاغُۜ وَاللّٰهُ يَعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَمَا تَكْتُمُونَ

Mâ ‘aler-Resûli illâ’l-belâğ. Vallâhu ya‘lemu mâ tubdûne ve mâ tektumûn.

Peygamberin görevi sadece tebliğdir. Allah sizin açığa vurduklarınızı da gizlediklerinizi de bilir.

قُلْ لَا يَسْتَوِي الْخَب۪يثُ وَالطَّيِّبُ وَلَوْ اَعْجَبَكَ كَثْرَةُ الْخَب۪يثِۜ فَاتَّقُوا اللّٰهَ يَٓا اُو۫لِي الْاَلْبَابِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ

Kul lâ yestevil-ḫabîs ve’ṭ-ṭayyib, ve lev a‘cebeke keŝretul-ḫabîs. Fetteḳullâhe yâ ulî’l-elbâb, le‘allekum tufliḥûn.

De ki: “Kötü ile iyi bir olmaz; kötünün çokluğu seni şaşırtmasın.” Ey akıl sahipleri! Allah’tan sakının ki kurtuluşa eresiniz.

يَٓا اَيُّهَا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا لَا تَسْـَٔلُوا عَنْ اَشْيَٓاءَ اِنْ تُبْدَ لَكُمْ تَسُؤْكُمْۚ وَاِنْ تَسْـَٔلُوا عَنْهَا ح۪ينَ يُنَزَّلُ الْقُرْاٰنُ تُبْدَ لَكُمْۜ عَفَا اللّٰهُ عَنْهَاۜ وَاللّٰهُ غَفُورٌ حَل۪يمٌ

Yâ eyyuhelleżîne âmenû lâ tes’elû ‘an eşyâe in tubde lekum tesu’kum. Ve in tes’elû ‘anhâ ḥîne yunezzelul-ḳur’ânu tubde lekum. ‘afallâhu ‘anhâ, vallâhu ğafûrun ḥalîm.

Ey iman edenler! Size açıklanınca hoşunuza gitmeyecek şeyleri sormayın. Kur’an indirildiği sırada onları sorarsanız size açıklanır. Allah onları affetmiştir. Allah çok bağışlayandır, halîmdir.

قَدْ سَاَلَهَا قَوْمٌ مِنْ قَبْلِكُمْ ثُمَّ اَصْبَحُوا بِهَا كَافِر۪ينَ

Ḳad se’elehâ ḳavmun min ḳabliḳum sümme aṣbaḥû bihâ kâfirîn.

Sizden önceki bir topluluk da onları sormuştu, sonra da onları inkâr edenler olmuşlardı.

مَا جَعَلَ اللّٰهُ مِنْ بَح۪يرَةٍ وَلَا سَٓائِبَةٍ وَلَا وَص۪يلَةٍ وَلَا حَامٍۙ وَلٰكِنَّ الَّذ۪ينَ كَفَرُوا يَفْتَرُونَ عَلَى اللّٰهِ الْكَذِبَۜ وَأَكْثَرُهُمْ لَا يَعْقِلُونَ

Mâ ce‘alallâhu min beḥîretin ve lâ sâ’ibetin ve lâ vaṣîletin ve lâ ḥâmin. Ve lâkinne’llâżîne keferû yefterûne ‘alallâhil-keżib. Ve ekŝeruhum lâ ya‘ḳilûn.

Allah ne bahîra, ne sâibe, ne vasîle ne de hâm kılmıştır. Fakat kâfirler Allah’a yalan iftira ediyorlar. Onların çoğu akıl etmezler.

وَاِذَا ق۪يلَ لَهُمْ تَعَالَوْا اِلٰى مَٓا اَنْزَلَ اللّٰهُ وَاِلَى الرَّسُولِ قَالُوا حَسْبُنَا مَا وَجَدْنَا عَلَيْهِ اٰبَٓاءَنَٓاۚ اَوَلَوْ كَانَ اٰبَٓاؤُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ شَيْـًٔا وَلَا يَهْتَدُونَ

Ve iżâ ḳîle lehum te‘âlev ilâ mâ enzelallâhu ve iler-Resûli, ḳâlû ḥasbunâ mâ vecednâ ‘aleyhi âbâenâ. Ev-elev kâne âbâuhum lâ ya‘lemûne şey’en ve lâ yehtedûn.

Onlara “Allah’ın indirdiğine ve peygambere gelin” denildiğinde “Atalarımızı üzerinde bulduğumuz şey bize yeter” derler. Ya ataları bir şey bilmeyen ve doğru yolda olmayan kimseler idiyseler?

يَٓا اَيُّهَا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا عَلَيْكُمْ اَنْفُسَكُمْۜ لَا يَضُرُّكُمْ مَنْ ضَلَّ اِذَا اهْتَدَيْتُمْۜ اِلَى اللّٰهِ مَرْجِعُكُمْ جَم۪يعًا فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ

Yâ eyyuhelleżîne âmenû ‘aleykum enfusekum, lâ yaḍurrukum men ḍalle iżehteyte. İlallâhi merci‘ukum cemî‘â, fe yunebbi’ukum bimâ kuntum ta‘melûn.

Ey iman edenler! Siz kendinize bakın. Siz doğru yolda oldukça sapan kimse size zarar veremez. Hepinizin dönüşü Allah’adır. O size yaptıklarınızı haber verecektir.

يَٓا اَيُّهَا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا شَهَادَةُ بَيْنِكُمْ اِذَا حَضَرَ اَحَدَكُمُ الْمَوْتُ ح۪ينَ الْوَص۪يَّةِ اثْنَانِ ذَوَا عَدْلٍ مِنْكُمْ اَوْ اٰخَرَانِ مِنْ غَيْرِكُمْ اِنْ اَنْتُمْ ضَرَبْتُمْ فِي الْاَرْضِ فَاَصَابَتْكُمْ مُص۪يبَةُ الْمَوْتِۚ تَحْبِسُونَهُمَا مِنْ بَعْدِ الصَّلٰوةِ فَيُقْسِمَانِ بِاللّٰهِ اِنِ ارْتَبْتُمْ لَا نَشْتَر۪ي بِه۪ ثَمَنًا وَلَوْ كَانَ ذَا قُرْبٰى وَلَا نَكْتُمُ شَهَادَةَ اللّٰهِ اِنَّٓا اِذًا لَمِنَ الْاٰثِم۪ينَ

Yâ eyyuhelleżîne âmenû, şehâdetu beynekum iżâ ḥaḍara eḥadekumul-mevtu ḥîne’l-vaṣiyyeti iṯnâni ẕevâ ‘adlin minkum ev âḫerâni min ğayrikum in entum ḍarabtum fil-arż fe aṣâbetkum muṣîbetul-mevt. Taḥbisûnehumâ min ba‘diṣ-ṣalâti fe yuḳsimâni billâhi inirtabtum lâ neşterî bihî semenen ve lev kâne żâ ḳurbâ, ve lâ nektumu şehâdetallâh(i), innâ izin lemine’l-âşimîn.

Ey iman edenler! İçinizden birine ölüm gelip vasiyet edeceği zaman, aranızda iki adaletli şahidin tanıklık etmesi gerekir. Eğer yolculukta iseniz ve size ölüm musibeti gelmişse, sizden olmayan iki kişi de olabilir. Şüphe ederseniz, namazdan sonra onları alıkoyun ve “Biz, bu şehadete karşılık bir bedel almayacağız, akrabamız da olsa Allah için gerçeği söyleyeceğiz, tanıklığı gizlemeyeceğiz; aksi takdirde günahkârlardan oluruz.” diye yemin ettirin.

فَاِنْ عُثِرَ عَلٰى اَنَّهُمَا اسْتَحَقَّٓا اِثْمًا فَآخَرَانِ يَقُومَانِ مَقَامَهُمَا مِنَ الَّذ۪ينَ اسْتُحِقَّ عَلَيْهِمُ الْاَوْلَيَانِ فَيُقْسِمَانِ بِاللّٰهِ لَشَهَادَتُنَا اَحَقُّ مِنْ شَهَادَتِهِمَا وَمَا اعْتَدَيْنَٓاۚ اِنَّآ اِذًا لَمِنَ الظَّالِم۪ينَ

Fe in ‘uṯire ‘alâ ennehumesteḥaḳḳâ iṯmen, fe âḫarâni yaḳûmâni meḳâmehumâ minelleżînesteḥiḳḳa ‘aleyhimul-evleyâ, fe yuḳsimâni billâhi le-şehâdetunâ aḥaḳḳu min şehâdetihimâ ve mâ’tey’nâ, innâ izin leminaz-zâlimîn.

Eğer onların günah işledikleri anlaşılırsa, yerlerine vasiyet edilen kişilerin hak sahiplerinden iki kişi geçer. Bu iki kişi, “Bizim şahitliğimiz onların şahitliğinden daha doğrudur, biz yalan söylemedik; yoksa zalimlerden olurduk” diye Allah adına yemin ederler.

ذٰلِكَ اَدْنٰٓى اَنْ يَأْتُوا بِالشَّهَادَةِ عَلٰى وَجْهِهَآ اَوْ يَخَافُٓوا اَنْ تُرَدَّ اَيْمَانٌۭ بَعْدَ اَيْمَانِهِمْۜ وَاتَّقُوا اللّٰهَ وَاسْمَعُواۜ وَاللّٰهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِق۪ينَ

Żâlike ednâ en ye’tû bi’ş-şehâdeti ‘alâ vec’hihâ ev yaḫâfû en turadde eymânun ba‘de eymânihim. Vetteḳullâhe vesme‘û, vallâhu lâ yehdîl-ḳavmel-fâsiḳîn.

Bu, şahitliğin doğru yapılmasını sağlar veya yeminlerinden sonra yeminlerinin reddedilmesinden korkarlar. Allah’tan sakının ve dinleyin. Allah fasıklar topluluğunu doğru yola iletmez.

يَوْمَ يَجْمَعُ اللّٰهُ الرُّسُلَ فَيَقُولُ مَاذَٓا اُجِبْتُمْۜ قَالُوا لَا عِلْمَ لَنَٓاۜ اِنَّكَ اَنْتَ عَلَّامُ الْغُيُوبِ

Yevme yecme‘ullâhur-rusule fe yeḳûlu mâżâ ucibtum. Ḳâlû lâ ‘ilme lenâ, inneke ente ‘allâmul-ğuyûb.

Allah peygamberleri bir araya topladığı gün, “Size ne cevap verildi?” diye soracak. Onlar da “Bizim hiçbir bilgimiz yok. Şüphesiz sen gaybı en iyi bilensin.” diyeceklerdir.

اِذْ قَالَ اللّٰهُ يَاع۪يسَى ابْنَ مَرْيَمَ اذْكُرْ نِعْمَت۪ي عَلَيْكَ وَعَلٰى وَالِدَتِكَۘ اِذْ اَيَّدْتُكَ بِرُوحِ الْقُدُسِ تُكَلِّمُ النَّاسَ فِي الْمَهْدِ وَكَهْلًاۚ وَاِذْ عَلَّمْتُكَ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَالتَّوْرٰيةَ وَالْاِنْج۪يلَۚ وَاِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطّ۪ينِ كَهَيْـَٔةِ الطَّيْرِ بِاِذْن۪ي فَتَنْفُخُ ف۪يهَا فَتَكُونُ طَيْرًا بِاِذْن۪يۚ وَتُبْرِئُ الْاَكْمَهَ وَالْاَبْرَصَ بِاِذْن۪يۚ وَاِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتٰى بِاِذْن۪يۚ وَاِذْ كَفَفْتُ بَن۪يٓ اِسْرَٓائ۪يلَ عَنكَ اِذْ جِئْتَهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَقَالَ الَّذ۪ينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ اِنْ هٰذَآ اِلَّا سِحْرٌ مُب۪ينٌ

İż ḳâlallâhu yâ ‘Îsâbna Meryem, uzkur ni‘metî ‘aleyke ve ‘alâ vâlidetik. İż eyyedetuke birûḥil-ḳudus, tükellimun-nâse fil-mehdi ve kehlen. Ve iż ‘allemtukel-kitâbe vel-ḥikmete ve’t-Tevrâte vel-İncîl. Ve iż teḫluḳu minet-ṭîni kehey’etı’ṭ-ṭayri bi-iznî, fe tenfuḫu fîhâ fe tekûnu ṭayran bi-iznî. Ve tubri’ul-ekmehe ve’l-ebraṣa bi-iznî. Ve iż tuḫricul-mevtâ bi-iznî. Ve iż keffeftu benî isrâîle ‘anke iż ci’tehum bil-beyyinât, fe ḳâlalleżîne keferû minhum in hâżâ illâ siḥrun mubîn.

Allah şöyle diyecek: “Ey Meryem oğlu İsa! Sana ve annene verdiğim nimeti hatırla! Seni Rûhu’l-Kudüs ile desteklemiştim. Beşikteyken ve yetişkin haldeyken insanlarla konuşuyordun. Sana Kitabı, hikmeti, Tevrat ve İncil’i öğretmiştim. Benim iznimle çamurdan kuş şekli verip ona üflediğinde kuş oluyordu. Benim iznimle körü ve cüzzamlıyı iyileştiriyordun. Benim iznimle ölüleri diriltiyordun. İsrailoğullarını senden uzak tutmuştum. Onlara açık delillerle geldiğinde içlerinden inkâr edenler: “Bu apaçık bir sihirdir” demişti.

وَاِذْ اَوْحَيْتُ اِلَى الْحَوَارِيّ۪ينَ اَنْ اٰمِنُوا ب۪ي وَبِرَسُول۪ي قَالُٓوا اٰمَنَّا وَاشْهَدْ بِاَنَّنَا مُسْلِمُونَ

Ve iż evḥeytu ile’l-ḥavâriyyeîne en âminû bî ve bi resûlî, ḳâlû âmennâ, veşhed bi enne-nâ muslimûn.

Hani havarilere: “Bana ve elçime iman edin” diye vahyetmiştim de onlar: “İman ettik, bizim Müslüman olduğumuza şahit ol” demişlerdi.

اِذْ قَالَ الْحَوَارِيُّونَ يَاع۪يسَى ابْنَ مَرْيَمَ هَلْ يَسْتَط۪يعُ رَبُّكَ اَنْ يُنَزِّلَ عَلَيْنَا مَٓائِدَةً مِنَ السَّمَٓاءِۜ قَالَ اتَّقُوا اللّٰهَ اِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِن۪ينَ

İż ḳâlel-ḥavâriyyeûne yâ ‘Îsâ’bne Meryem, hel yestaṭî‘u rabbuke en yunezzile ‘aleinâ mâ’ideten mine’s-semâ’. Ḳâle’t-taḳullâhe in kuntum mu’minîn.

Hani havariler: “Ey Meryem oğlu İsa! Rabbin gökten bize bir sofra indirebilir mi?” demişlerdi. İsa: “Eğer mü’minlerseniz Allah’tan korkun!” demişti.

قَالُوا نُر۪يدُ اَنْ نَأْكُلَ مِنْهَا وَتَطْمَئِنَّ قُلُوبُنَا وَنَعْلَمَ اَنْ قَدْ صَدَقْتَنَا وَنَكُونَ عَلَيْهَا مِنَ الشَّاهِد۪ينَ

Ḳâlû nurîdu en ne’kule minhâ ve teṭma’inne ḳulûbunâ ve na‘leme en ḳad ṣadaḳtenâ ve nekûne ‘aleyhâ mine’ş-şâhidîn.

Dediler ki: “Ondan yemek istiyoruz, kalplerimiz tam olarak yatışsın, senin bize doğru söylediğini bilelim ve onun üzerinde şahitlik edenlerden olalım.”

قَالَ ع۪يسَى ابْنُ مَرْيَمَ اللّٰهُمَّ رَبَّنَآ اَنْزِلْ عَلَيْنَا مَٓائِدَةً مِنَ السَّمَٓاءِ تَكُونُ لَنَا ع۪يدًا لِاَوَّلِنَا وَاٰخِرِنَا وَاٰيَةً مِنْكَۖ وَارْزُقْنَا وَاَنْتَ خَيْرُ الرَّازِق۪ينَ

Ḳâle ‘Îsâ’bnu Meryem, Allâhumme rabbenâ enzil ‘aleinâ mâ’ideten mine’s-semâ’i tekûnu lenâ ‘îden li evvelinâ ve âḫirinâ ve âyeten minke, verzuknâ ve ente ḫayru’r-râziḳîn.

Meryem oğlu İsa şöyle dedi: “Allah’ım, ey Rabbimiz! Üzerimize gökten bir sofra indir; bu bizim için, öncekilerimiz ve sonrakilerimiz için bir bayram ve Senden bir mucize olsun. Bizi rızıklandır. Sen rızık verenlerin en hayırlısısın.”

قَالَ اللّٰهُ اِنّ۪ي مُنَزِّلُهَا عَلَيْكُمْۚ فَمَنْ يَكْفُرْ بَعْدُ مِنْكُمْ فَاِنّ۪يٓ اُعَذِّبُهُ عَذَابًا لَا اُعَذِّبُهُ اَحَدًا مِنَ الْعَالَم۪ينَ

Ḳâlallâhu innî munezziluhâ ‘aleykum, fe men yekfur ba‘du minkum fe innî u‘ażżibuhu ‘ażâben lâ u‘ażżibuhu eḥaden mine’l-‘âlemîn.

Allah buyurdu ki: “Ben o sofrayı size indireceğim. Ama ondan sonra kim inkâr ederse, onu hiç kimseye etmediğim bir azap ile azaplandırırım.”

وَاِذْ قَالَ اللّٰهُ يَاع۪يسَى ابْنَ مَرْيَمَ اَاَنْتَ قُلْتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونِي وَأُمِّيَ اِلٰهَيْنِ مِنْ دُونِ اللّٰهِۜ قَالَ سُبْحَانَكَ مَا يَكُونُ لِيٓ اَنْ اَقُولَ مَا لَيْسَ ل۪ي بِحَقٍّۘ اِنْ كُنْتُ قُلْتُهُ فَقَدْ عَلِمْتَهُۜ تَعْلَمُ مَا ف۪ي نَفْس۪ي وَلَٓا اَعْلَمُ مَا ف۪ي نَفْسِكَۜ اِنَّكَ اَنْتَ عَلَّامُ الْغُيُوبِ

Ve iż ḳâlallâhu yâ ‘Îsâ’bne Meryem, e ente ḳulte lin-nâsi’t-taḫıżûnî ve ummî ilâheyni min dûnillâh. Ḳâle subḥâneke mâ yekûnû lî en eqûle mâ leyse lî bi-ḥaḳḳ. İn kuntu ḳultuhu fe ḳad ‘alimteh, ta‘lemu mâ fî nefsî ve lâ a‘lemu mâ fî nefsik. İnneke ente ‘allâmul-ğuyûb.

Allah şöyle buyurdu: “Ey Meryem oğlu İsa! Sen mi insanlara ‘Beni ve annemi Allah’tan başka iki ilah edinin’ dedin?” O da dedi ki: “Sen yücesin! Hakkım olmayan bir sözü söylemem bana yakışmaz. Eğer bunu söylediysem Sen zaten bilirsin. Sen benim içimdekini bilirsin, ben ise Senin içindekini bilmem. Şüphesiz, gaybı en iyi bilen Sensin.”

مَا قُلْتُ لَهُمْ اِلَّا مَٓا اَمَرْتَن۪ي بِه۪ٓ اَنِ اعْبُدُوا اللّٰهَ رَبّ۪ي وَرَبَّكُمْۚ وَكُنْتُ عَلَيْهِمْ شَه۪يدًا مَا دُمْتُ ف۪يهِمْۚ فَلَمَّا تَوَفَّيْتَن۪ي كُنْتَ اَنْتَ الرَّق۪يبَ عَلَيْهِمْۜ وَاَنْتَ عَلٰى كُلِّ شَيْءٍ شَه۪يدٌ

Mâ ḳultu lehum illâ mâ emertenî bih, eni‘budullâhe rabbî ve rabbekum. Ve kuntu ‘aleyhim şehîden mâ dumtu fîhim, felemmâ teveffeytenî kunte ente’r-raḳîbe ‘aleyhim. Ve ente ‘alâ kulli şey’in şehîd.

Ben onlara, ancak Senin bana emrettiklerini söyledim: “Benim de Rabbim, sizin de Rabbiniz olan Allah’a kulluk edin” dedim. İçlerinde bulunduğum sürece onlara şahit oldum. Ama Sen beni vefat ettirince artık onları gözetleyen yalnız Sen oldun. Zaten Sen her şeye şahitsin.

اِنْ تُعَذِّبْهُمْ فَاِنَّهُمْ عِبَادُكَۚ وَاِنْ تَغْفِرْ لَهُمْ فَاِنَّكَ اَنْتَ الْعَز۪يزُ الْحَك۪يمُ

İn tu‘ażżibhüm fe innehüm ‘ibâduk, ve in tağfir lehum fe inneke ente’l-‘azîzul-ḥakîm.

Eğer onları azaplandırırsan, şüphesiz onlar Senin kullarındır. Eğer onları bağışlarsan, şüphesiz Sen azizsin, hikmet sahibisin.

قَالَ اللّٰهُ هٰذَا يَوْمُ يَنْفَعُ الصَّادِق۪ينَ صِدْقُهُمْۜ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْر۪ي مِنْ تَحْتِهَا الْاَنْهَارُ خَالِد۪ينَ ف۪يهَآ اَبَدًاۜ رَضِيَ اللّٰهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُۜ ذٰلِكَ الْفَوْزُ الْعَظ۪يمُ

Ḳâlallâhu hâżâ yevmu yenfe‘u’ṣ-ṣâdıḳîne ṣıdḳuhum, lehum cennâtün tecrî min taḥtihâl-enhâr, ḫâlidîne fîhâ ebedâ. Raḍiyallâhu ‘anhüm ve raḍû ‘anhu. Żâlikel-fevzul-‘aẓîm.

Allah buyuracak: “Bu, doğrulara doğruluklarının fayda verdiği gündür.” Onlara zemininden ırmaklar akan cennetler vardır. Orada ebedî kalacaklardır. Allah onlardan razı olmuş, onlar da O’ndan razı olmuştur. İşte bu, büyük kurtuluştur.

لِلّٰهِ مُلْكُ السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ وَمَا ف۪يهِنَّۚ وَهُوَ عَلٰى كُلِّ شَيْءٍ قَد۪يرٌ

Lillâhi mulkus-semâvâti vel-arżı ve mâ fîhin. Ve huve ‘alâ kulli şey’in ḳadîr.

Göklerin, yerin ve içindekilerin hükümranlığı Allah’ındır. O, her şeye hakkıyla gücü yetendir.